پس زمینه در html
سلام با آموزش طراحی سایت در خدمت شما هستیم , در قسمت قبل آموزش HTML لینک های عکس در html , لینک های متنی , لینک ایمیل در HTML و قابها در html را یاد گرفتیم , در قسمت نهم با ادامه آموزش HTML همراه باشید:
به طور پیش فرض رنگ زمینه ی صفحه ی وب شما سفید می باشد. ممکن است این زمینه را دوست نداشته باشید، اما نگرانی وجود ندارد. HTML دو روش مناسب زیر را ارائه می دهد تا زمینه ی صفحه وب خود را به دلخواه بیارایید.
اکنون اجازه بدهید هر دو روش را یکی یکی و با استفاده از مثال های مناسب بررسی کنیم.
ویژگی bgcolor برای کنترل زمینه ی یک عنصر HTML، به ویژه بدنه ی صفحه و زمینه ی جدول، استفاده می شود. در زیر ترکیب استفاده از bgcolor را با هر برچسب HTML می بینید.
< tagname bgcolor="color_value" .>
این color- value می تواند به هرکدام از فرمت های زیر ارائه شود.
< table bgcolor="lime">
< table bgcolor="#f1f1f1">
< table bgcolor="rgb(0,0,120)">
مثال:
در اینجا مثالی را می بینید از تنظیم زمینه ی یک برچسب HTML.
This background is yellow |
ویژگی background همچنین می تواند برای کنترل زمینه ی یک عنصر HTML، به ویژه بدنه ی صفحه و زمینه های جدول، استفاده شود. شما می توانید یک تصویر را به عنوان زمینه ی صفحه و یا جدول HTML خود استفاده کنید. در زیر ترکیب استفاده از ویژگی background را با هر عنصر HTML می بینید.
توجه:
ویژگی background به عنوان ویژگی خوبی تلقی نمی شود و توصیه می شود از style sheet برای تنظیم زمینه استفاده کنید.
< tagname background="Image URL" .>
متداول ترین فرمت های مورد استفاده ی تصویر عبارتند از JPEG، PNG و GIF.
مثال:
در اینجا مثال هایی را از تنظیم تصویر به عنوان زمینه ی جدول مشاهده می کنید.
نمونه دو
This background is filled up with HTML image.
شما ممکن است الگوها و زمینه های شفاف بسیاری را در وب سایت های نختلف دیده باشید. این امر به راحتی و با استفاده از تصاویر طرح دار و شفاف در زمینه قابل دستیابی می باشد. توصیه می شود در هنگام ایجاد تصاویر طرح دار یا شفاف GIF یا PNG، از کوچکترین ابعاد ممکن آنها استفاده کنید، حتی به کوچکی 1x1 برای جلوگیری از بارگذاری آهسته.
مثال:
در اینجا مثالی از تنظیم یک الگوی زمینه برای یک جدول را مشاهده می کنید.
This background is filled up with a pattern image.
رنگ ها برای دادن یک ظاهر و احساس خوب به وب سایت شما بسیار مهم می باشند. شما می توانید رنگ ها را روی لایه ی صفحه با استفاده از برچسب < body>مشخص کنید، یا می توانید رنگ ها را برای برچسب های مجزا با استفاده از ویژگی bgcolor مشخص کنید.
برچسب< body>دارای ویژگی های زیر می باشد که می تواند برای تنظیم رنگ های مختلف استفاده شود.
bgcolor
رنگی را برای زمینه ی صفحه تنظیم می کند.
text
رنگی را برای متن تنظیم می کند
alink
رنگی را برای لینک های فعال یا انتخاب شده تنظیم می کند.
link
رنگی را برای متن لینک شده تنظیم می کند.
رنگی را برای لینک های بازدید شده تنظیم می کند- یعنی برای متن لینک شده که روی آن کلیک کرده اید.
در زیر سه روش متفاوت برای تنظیم رنگ در صفحه ی وب خود مشاهده می کنید:
Color names -
می توانید نام رنگ ها را به طور مستقیم تعیین کنید، به عنوان مثال سبز، قرمز، آبی و غیره.
Hex codes -
یک کد شش رقمی که نشان دهنده ی مقدار آبی، قرمز و سبز سازنده ی رنگ، می باشد.
Color decimal or percentage values-
این مقدار با استفاده از ویژگی rgb( ) تعیین می شود.
اکنون این روش های رنگ گذاری را یکی یکی بررسی خواهیم کرد.
می توانید برای تنظیم رنگ متن یا زمینه به طور مستقیم از نام رنگ استفاده کنید. W3C لیستی از 16 رنگ پایه را دارد که توسط یک اعتباز سنج HTML ارزیابی می شود، اما نام بیشتر از 200 رنگ مختلف وجود داردکه توسط مرورگرهای مهم پشتیبانی می شوند.
در اینجا نام 16 رنگ استاندارد W3C را مشاهده می کنید، پیشنهاد می شود که از آنها استفاده کنید.
16 رنگ استاندارد W3C
مثال:
در اینجا مثال هایی را میبینید از تنظیم زمینه ی یک برچسب HTML به وسیله ی نام رنگ.
Use different color names for for body and table and see the result.
رنگ های HTML – کدهای Hex
هگزادسیمال یک نمایش 6 رقمی از یک رنگ می باشد. دو رقم اول یعنی RR نمایانگر رنگ قرمر (Red) می باشند، دو رقم بعدی (GG) مقدار سبز (green) را نشان می دهند و آخرین دو رقم (BB) نیز مقدار آبی (blue) را نشان می دهند.
هر کد هگزادسیمال به وسیله ی یک علامت # دنبال می شود. در ادامه رنگ های مورد استفاده در نشانه گذاری هگزادسیمال را مشاهده می کنید.
در زیر مثال هایی را می بینیند از تنظیم زمینه ی یک برچسب HTML به وسیله ی کد رنگ در هگزادسیمال.
Use different color hexa for for body and table and see the result.
مقدار این رنگ با استفاده از ویژگی rgb( ) مشخص می شود. این ویژگی سه مقدار می گیرد که هر کدام برای سبز، قرمز و آبی می باشد. مقدار می تواند عددی بین 0 و 255 یا یک درصد باشد.
توجه:
همه ی مرورگرها ویژگی ( )rgb را پشتیبانی نمی کنند، بنابراین توصیه می شود از آن استفاده نکنید.
در زیر لیستی از رنگ ها با مقادیر RGB را مشاهده می کنید.
رنگ های HTML – مقادیر RGB
در اینجا مثال هایی را مشاهده می کنید از تنظیم زمینه ی یک برچسب HTML به وسیله ی برچسب rgb() با کد رنگ.
Use different color code for for body and table and see the result.
در زیر لیستی از 216 رنگ را مشاهده می کنید که تصور می شود سالم ترین و مستقل ترین رنگ های کامپیوتر باشند. این رنگ ها از کد هگزای 000000 تا FFFFFF متفاوت می باشند و توسط همه ی کامپیوترهای دارای پالت رنگ 256 تایی پشتیبانی می شوند.
فونت ها نقش مهمی در زیبا ساختن و خواناتر کردن وب سایت بازی می کنند. ظاهرو رنگ فونت به طور کامل بستگی به کامپیوتر و مرورگری دارد که استفاده می شود، اما شما می توانید از برچسب < font>در HTML برای افزودن استایل، سایز و رنگ به متن خود در وب سایت استفاده کنید. می توانید از یک برچسب< basefont> برای تنظیم تمام متن خود به اندازه، ظاهر و رنگ یکسان استفاده کنید.
برچسب فونت دارای سه ویژگی به نام های size، color و face می باشد که فونت شکا را به دلخواه در می آورد. برای تغییر هرکدام از ویژگی های فونت در هر زمانی در صفحه ی وب خود، به سادگی از برچسب < font> استفاده کنید. متنی که دنبال می کند، تغییر یافته با قی می ماند تا زمانی که شما آن را با < /font> برچسب ببندید. شما می توانید یکی از ویژگی ها یا همه ی ویژگی های داخل برچسب < font> را تغییر دهید.
نکته:
برچسب های font و basefont استفاده نمی شوند و احتمال می رود که در ورژن های بعدی HTML حذف شوند. بنابراین نباید مورد استفاده قرار بگیرند، پیشنهاد می شود که برای اجرای فونت های خود از استایل های CSS استفاده کنید. اما برای رسیدن به هدف این فصل برچسب های font و basefont رابا جزئیات توضیح می دهد.
شما می توانید با استفتده از ویژگی size اندازه فونت محتوا را تنظیم کنید. دامنه ی مقادیر قابل قبول از 1 (کوچکترین) تا 7 (بزرگترین) می باشد. اندازه ی فونت پیش فرض 3 می باشد.
مثال:
Font size="1"
Font size="2"
Font size="3"
شما می توانید مشخص کنید چه تعداد از فونت ها بزرگتر و چه تعداد کوچکتر از اندازه ی فونت حاضر باشند. می توانید آن را مانند< font size="+n"> or < font size="-n"> مشخص کنید.
مثال:
Font size="-1"
Font size="+1"
Font size="+2"
شما می توانید با استفاده از ویژگی face ظاهر فونت را تنظیم کنید، اما باید بدانید که اگر کاربر بازدیدکننده ی صفحه، فونت را نصب نکرده باشد، قادر به دیدن آن نخواهد بود. در عوض کاربر ظاهر فونت پیش فرض را می بیند که برای کامپیوترش مناسب می باشد.
مثال:
Times New Roman
Verdana
Comic Sans MS
یک بازدید کننده فقط قادر خواهد بود فونت شما را ببیند، اگر آن را نصب شده روی کامپیوتر خود داشته باشد. بنابراین امکان تعیین دو یا بیشتر از دو ظاهر جایگزین با ارائه ی نام های مربوط به فونت ها وجود دارد.
< font face="arial,helvetica">
< font face="Lucida Calligraphy,Comic Sans MS,Lucida Console">
اگر هیچکدام از فونت های ارائه شده نصب نشده باشند، بنابراین فونت پیش فرض Times New Roman نمایش داده خواهد شد.
شما می توانید با استفاده از ویژگی color هر رنگی رابرای فونت تنظیم کنید. شما می توانید رنگ مورد نظر خود را یا با استفاده از نام رنگ و یا با استفاده از کد هگزادسیمال برای آن رنگ تعیین کنید.
مثال:
This text is in pink
انتظار می رود که عنصر < basefont> یک اندازه، رنگ و ظاهر پیش فرض برای هر بخشی از داکیومنت که در برچسب < font>قرار نمی گیرند، تنظیم کند. شما می توانید از عناصر < font>استفاده کنید تا تنظیمات < basefont> را انجام دهید.
برچسب < basefont> همچنین ویژگی های رنگ، اندازه و ظاهر را می گیرد و با دادن مقدار بیشتر از 1+ برای فونت های بزرگتر و کمتر از 2- برای فونت های کوچکتر، تنظیمات فونت مربوطه را پشتیبانی می کند.
مثال:
This is the page's default font.
پایان بخش نهم آموزش طراحی سایت
سلام با آموزش طراحی سایت در خدمت شما هستیم , در قسمت قبل آموزش HTML لیست List , لینک های متنی را یاد گرفتیم , در قسمت هشتم با ادامه آموزش HTML همراه باشید:
تاکنون مشاهده کردیم که چگونه با استفاده از متن، یک لینک هایپرتکست ایجاد کنیم و همچنین فرا گرفته ایم که چگونه از تصاویر در صفحات وب خود استفاده کنیم. اکنون فرا خواهیم گرفت که چگونه با استفاده از تصاویر هایپرلینک ایجاد کنیم.
مثال:
استفاده از تصویر به عنوان هایپرلینک بسیار ساده می باشد. لازم است که یک تصویر را در داخل هایپرلینک در محل تصویر قرار دهیم، همانطور که در زیر نشان داده شده است.
نمونه یک
این ساده ترین راه ایجاد هایپرلینک با استفاده از تصاویر می باشد.
استانداردهای HTML و XHTML یک ویژگی ارائه می دهند که به شما اجازه می دهد لینک های مختلفی را در داخل یک تصویر اجرا کنید. شما می توانید براساس مختصات مختلف موجود روی تصویر، لینک های مختلفی را روی یک تصویر مجزا ایجاد کنید. زمانی که لینک های متفاوت به مختصات متفاوت ضمیمه می شود، می توانیم برای باز کردن داکیومنت های تارگت روی بخش های مختلف تصویر کلیک کنیم. چنین تصاویری که به ماوس حساس می باشند، تصاویر نقشه نامیده میشوند. دو روش برای ایجاد چنین تصاویری وجود دارد.
سرور Server-side image maps - توسط ویژگی ismap از برچسب < img> فعال می شود و دستیابی به یک سرور و پردازش برنامه های مربوط به تصویر نقشه لازم می باشد.
کلاینت Client-side image maps - با استفاده از ویژگی usemap از برچسب < img> همراه با برچسب های متناظر< map> و < area> ایجاد می شود.
Server side image maps
در اینجا به سادگی تصویر خود را داخل یک هایپرلینک قرار داده و از ویژگی ismap استفاده کنید که آن را یک تصویر خاص می سازد و وقتی یوزر در بخشی از تصویر کلیک می کند، مرورگر مختصات اشاره گر ماوس را همراه با URL مشخص شده در برچسب < a>به سرور وب منتقل می کند. سرور از مختصات اشاره گر ماوس استفاده می کند تا تعیین کند کدام داکیومنت باید به مرورگر بازگردانده شود.
زمانی که ismap استفاده می شود، ویژگی rel="nofollow" href از برچسب < a> باید URL یک برنامه ی سرور را مانند یک cgi یا اسکریپت PHP و غیره در برداشته باشد، تا درخواست ورودی را براساس مختصات انتقال داده شده پردازش کند. مختصات موقعیت ماوس پیکسل های صفحه میباشند که از گوشه ی بالای سمت چپ تصویر شمرده می شوند و با (0,0) شروع می شوند. مختصات دنبال شده با یک علامت سوال، به انتهای URL اضافه می شوند.
مثال:
سپس مرورگر پارامترهای جستجوی زیر را به سرور می فرستد که می تواند توسط اسکریپت ismap.cgi یا فایل map پردازش شود و شما می توانید هر داکیومنتی را که دوست داشته باشید به این مختصات لینک کنید.
/cgi-bin/ismap.cgi?20,30
از این طریق شما می توانید لینک های مختلفی را به مختصات متفاوت یک تصویر اختصاص دهید، و وقتی این مختصات کلیک می شوند، می توانید داکیومنت های لینک شده ی متناظر را باز کنید.
این تصاویر به وسیله ی ویژگی usemap از برچسب < img> فعال می شوند و به وسیله ی برچسب های ضمیمه ی< map>و< area> تعریف می شوند.
نقشه ای که قرار است نقشه را طراحی کند، به وسیله ی< img> به عنوان یک تصویرعادی وارد صفحه می شود، به جز اینکه این مورد ویژگی اضافه ای به نام usemap همرا خود دارد. مقدار ویژگی usemap مقداری می باشد که در یک برچسب< map>استفاده می شود تا برچسب های تصویر و نقشه را لینک کند.< map>همراه با برچسب های< area> همه ی مختصات تصویر و لینک های مربوطه را تعریف می کند.
برچسب< area> در داخل برچسب نقشه مختصات و شکل حاشیه های قابل کلیک در داخل تصویر را تعریف می کند. در اینجا مثالی از تصویر نقشه می بینید.
مقدار حقیقی مختصات کانلا به شکل در سوال وابسته است. در اینجا خلاصه ای می بینید که قرار است با مثال های مفصل دنبال شوند.
rect = x1 , y1 , x2 , y2
ایکس x1 و y1 مختصات گوشه ی بالای سمت چپ از مستطیل می باشد. x2 و y2 مختصات گوشه ی سمت راست پایین می باشند.
circle = xc , yc , radius
ایکس xc و yc مختصات مرکز دایره و radius شعاع دایره می باشد. دایره ای به مرکز200,50 با شعاع 25 دارای ویژگی coords="200,50,25" خواهد بود.
poly = x1 , y1 , x2 , y2 , x3 , y3 ,. xn , yn
جفت های مختلف x-y رئوس چند ضلعی می باشند، با یک خط که از یک نقطه به نقطه ی دیگر کشیده شده. یک چندضلعی لوزی شکل با بالاترین راس آن در نقطه ی 20،20 و 40 پیکسل، در عریض ترین نقطه ی خود دارای ویژگی coords="20,20,40,40,20,60,0,40" می باشد.
تمام مختصات مربوط به بالاترین گوشه ی سمت چپ تصویر می باشند. هر شکل دارای یک URL مربوطه می باشد. می توانید از هر نرم افزار تصویری برای دانستن مختصات موقعیت های مختلف استفاده کنید.
قرار دادن یک لینک ایمیل HTML روی صفحه ی وب خود کار سختی نیست، اما این کار ممکن است باعث بروز مشکل اسپم های غیرضروری در اکانت ایمیل شما شود. افرادی هستند که می توانند برنامه هایی را برای جمع آوری چنین ایمیل هایی اجرا کنند و سپس آنها را با راه های مختلف برای اسپم کردن استفاده کنند.
می توانید از گزینه دیگری استفاده کنید تا افراد به راحتی بتوانند به شما ایمیل ارسال کنند. یک گزینه می تواند استفاده از فرم های HTML باشد برای جمع آوری داده های یوزر و سپس استفاده ازاسکریپت PHP یا CGI برای ارسال ایمیل.
برای یک مثال ساده، فرم Contact Us را چک کنید. با استفاده از این فرم یک فیدبک از یوزر گرفته و سپس از یک برنامه ی CGI استفاده می کنیم که در حال جمع آوری این اطلاعات و ارسال ایمیل به یک email ID ارائه شده می باشد.
برچسب < a> در HTML برای مشخص کردن یک آدرس ایمیل و ارسال ایمیل، گزینه هایی را به شما ارائه می دهد. در حالیکه از برچسب < a> به عنوان یک email tag استفاده می کنید، از mailto:email address همراه با ویژگی rel="nofollow" href نیز استفاده خواهید کرد. در زیر ترکیب استفاده از mailto را به جای استفاده از http می بینید.
نمونه یک
اکنون اگر یوزر روی این لینک کلیک کند، email client آغاز به کار خواهد کرد ( مانند lotus notes و outlook express و غیره.) که روی کامپیوتر شما نصب شده است. ریسک دیگری در استفاده از این گزینه برای ارسال ایمیل وجود دارد، زیرا اگر یوزر email client نصب شده روی کامپیوتر خود نداشته باشد، ارسال ایمیل ممکن نحواهد بود.
شما می توانید یک موضوع ایمیل و یک بدنه ی ایمیل پیش فرض همراه با آدرس ایمیل خود ایجاد کنید. در زیر مثال استفاده از بدنه و موضوع پیش فرض را مشاهده می کنید.
نمونه دو
Send Feedback
قاب های HTML برای تقسیم پنجره ی مرورگر شما به چند بخش استفاده می شوند که هر بخش می تواند یک داکیومنت مجزای HTML رابارگذاری کند. مجموعه ای از چارچوب ها در پنجره ی مروگر به عناون frameset شناخته می شوند. به روش مشابهی که جدول ها سازماندهی می شوند، پنجره نیز به چارچوب های مختلف تقسیم می شود: در ستون ها و ردیف ها.
در استفاده از چارچوب ها نقاط ضعفی وجود دارد، بنابراین هرگز توصیه نمی شود در صفحات وب خود از این چارچوب ها استفاده کنید.
برخی دستگاه های کوچکتر نمی توانند این چارچوب ها را در خود داشته باشند، زیرا صفحه آنها آنقدر بزرگ نیست که تقسیم شود.
گاهی اوقات صفحه ی شما در یک کامپیوتر متفاوت به خاطر وضوح تصویر متفاوت، طور دیگری نمایش داده می شود.
ممکن است دکمه ی بازگشت مرورگر آنطوری که کاربر انتظار دارد کار نکند.
هنوز مرورگرهایی هستند که فن آوری چارچوب را پشتیبانی نمی کنند.
برای استفاده از چارچوب ها در یک صفحه از برچسب < frameset> به جای < body>استفاده می کنیم. برچسب< frameset> چگونگی تقسیم پنجره به چارچوب را تعریف می کند. ویژگی rows از برچسب < frameset> چارچوب های افقی و ویژگی cols نیز چارچوب های عمودی را تعریف می کنند. هر چارچوب توسط برچسب < frame> نشان داده شده است و تعریف می کند که کدام داکیومنت HTML باید در داخل چارچوب باز شود.
مثال:
در زیر مثالی را برای ایجاد سه چارچوب افقی می بینید.
Your browser does not support frames.
ویژگی های برچسب < frameset>:
ویژگی های برچسب < frame>
اگر کاربر از مرورگرهای قدیمی یا مرورگرهایی استفاده کند که frame را پشتیبانی نمی کنند، عنصر < noframes>باید به یوزر نمایش داده شود. بنابراین شما باید یک عنصر < body>را داخل عنصر < noframes>قرار دهید، زیرا تصور می شود که عنصر< frameset>جایگزین عنصر< body>می شود. اما اگر یک مرورگر < frameset>را درک نکند، بنابراین باید آنچه را که داخل عنصر< body>می باشد درک کند که حاوی عنصر < noframes>می باشد.
شما می توانید به یوزرهای خود که از مرورگرهای قدیمی استفاده می کنند، پیام هایی بدهید. برای مثال پیام Sorry!! your browser does not support frames. ، همانطور که در مثال بالا نشان داده شده است.
یکی از محبوب ترین موارد استفاده از frame قرار دادن نوارهای مسیریابی در یک frame و سپس بارگذاری صفحات اصلی در یک frame مجزا می باشد.
مثال:
اجازه بدهید مثال زیر را بررسی کنیم که داری کد زیر می باشد:
نمونه دو
Your browser does not support frames.
در اینجا دو ستون ایجاد کرده ایم که قرار است با دو ستون پر شوند. اولین frame دارای عرض 200 پیکسل می باشد و حاوی نوار منوی مسیر یابی می باشد که توسط فایل menu.htm اجرا می شود. دومین ستون فضای باقیمانده را پر کرده و حاوی بخش اصلی صفحه خواهد بود و توسط فایل main.htm اجرا می شود. برای هرسه لینک موجود در نوار منو یک frame هدف به عنوان main_page ذکر کرده ایم، بنابراین هر زمان روی لینک های موجود در نوار منو کلیک کنید، لینک موجود در main_page باز خواهد شد.
در زیر محتوای فایل menu.htm را مشاهده می کنید.
در زیر محتوای فایل main.htm را مشاهده می کنید.
So now click any link and see the result.
اکنون می توانید لینک های موجود در پنل چپ را کلیک کرده و نتیجه را مشاهده کنید. ویژگی target نیز یکی از مقادیر زیر را می گیرد:
آموزش Iframes در html
شما می توانید یک frame درون خطی را با استفاده از برچسب < iframe>مربوط به HTML تعریف کنید. این برچسب به برچسب < frameset>ارتباطی ندارد، در عوض می تواند در هرجایی در داکیومنت شما ظاهر شود. برچسب< iframe>یک محدوده ی مستطیلی را در داخل داکیومنت تعریف می کند که در آن مرورگر می تواند یک داکیومنت مجزا را ارائه دهد، مانند نوارهای اسکرول و حاشیه ها.
ویژگی src برای مشخص کردن URL مربوط به داکیومنتی استفاده می شود که حاوی frame درون خطی می باشد.
مثال:
در زیر مثالی را می بینید که چگونگی استفاده از < iframe> را توضیح می دهد.
Sorry your browser does not support inline frames.
بسیاری از ویژگی های برچسب < iframe> شامل نام، گروه، حاشیه، id، longdesk، طول حاشیه، عرض حاشیه، نام، اسکرول کردن، روش و تیتر، درست مانند ویژگی های متناظر با برچسب < frame> رفتار می کنند.
" />
ویژگی های برچسب < iframe>
پایان بخش هشتم آموزش طراحی سایت
آموزش List
سلام با آموزش طراحی سایت در خدمت شما هستیم , در قسمت قبل آموزش HTML طراحی جدول را یاد گرفتیم , در قسمت هفتم با ادامه آموزش HTML همراه باشید:
آموزش List
اچ تی ام ال HTML سه روش برای مشخص کردن لیست هایی از اطلاعات ارائه می دهد. تمام لیست ها باید شامل یک یا بیشتر ازیک عنصر باشند. لیست ها ممکن است شامل موارد زیر شوند.
< ul>
لیست بدون ترتیب. این لیست آیتم ها را با استفاده از bullet های ساده لیست می کند.
< ol>
لیست منظم. این لیست از نمودارهای عددی مختلف برای لیست کردن آیتم های شما استفاده می کند.
< dl>
لیست تعریف. این لیست آیتم های شما را به همان روشی که در دیکشنری منظم شده اند، منظم می کند.
لیست بدون ترتیب مجموعه ای از آیتم های مربوط به هم می باشد که هیچگونه نظم و ترتیب خاصی ندارند. این لیست با استفاده از برچسب < ul> در HTML ایجاد می شود. هر آیتم در لیست با یک bullet مشخص می شود.
مثال:
می توانید از ویژگی type برای برچسب < ul> استفاده کنید تا نوع bullet خود را مشخص کنید، که به طور پیش فرض یک دیسک می باشد. در زیر گزینه های ممکن را مشاهده می کنید.
در زیر مثالی را میبینید که در آن از < ul type="square"> استفاده می کنیم.
نمونه دو
در زیر مثالی را می بینید که در آن از < ul type="disc"> استفاده کرده ایم.
نمونه سه
در زیر مثالی را می بینید که در آن از < ul type="circle"> استفاده کرده ایم.
نمونه چهار
اگر تمایل دارید آیتم های خود را به جای قرار دادن در یک لیست دارای bullet، در یک لیست عددگذاری شده قرار دهید، می توانید از لیست منظم HTML استفاده کنید. این لیست با استفاده از برچسب < ol> ایجاد می شود. شماره گذاری از یک شروع شده و برای هر لیست منظم عنصر بعدی با اضافه شدن یک عدد و به همراه برچسب< li>اضافه می شود.
می توانید از ویژگی type برای برچسب < ol> استفاده کنیم تا نوع شماره گذاریمورد نظر خود را مشخص کنید. به طور پیش فرض شماره گذاری به وسیله ی عدد انجام می شود. در زیر گزینه های ممکن را مشاهده می کنید.
- Default-Case Numerals.
- Upper-Case Numerals.
- Lower-Case Numerals.
- Lower-Case Letters.
در زیر مثالی را می بینید که در آن از < ol type="1"> استفاده کرده ایم.
نمونه پنج
در زیر مثالی را می بینید که در آن از < ol type="I"> استفاده می کنیم.
در زیر مثالی را میبینید که در آن از < ol type="i"> استفاده کرده ایم.
نمونه هفت
مثال:
در زیر مثالی را می بینید که در آن از < ol type="A"> استفاده کرده ایم.
در زیر مثالی را می بینید که در آن از< ol type="a"> استفاده کرده ایم.
شما می توانید از ویژگی start برای برچسب < ol> استفاده کنید تا نقطه ی شروع شماره گذاری خود را مشخص کنید. در زیر گزینه های ممکن را مشاهده می کنید.
- Numerals starts with 4.
- Numerals starts with IV.
- Numerals starts with iv.
- Letters starts with d.
در زیر مثالی را می بینید که در آن از < ol type="i" start="4"> استفاده می کنیم.
اچ تی ام ال HTML و XHTML لیست هایی به نام لیست های تعریف را پشتیبانی می کنند که در این لیست ها ورودی ها مانند ترتیب لغات در دیکشنری قرار می گیرند. این لیست یک روش ایده آل برای ارائه یک فهرست از معانی یا لیستی از اصطلاحات یا لیستی از نام ها و مقادیر می باشد.
لیست تعریف از سه برچسب زیر استفاده می کند
< dl> -
شروع لیست را تعریف می کند.
مثال:
یک صفحه ی وب می تواند لینک های متنوعی داشته باشد که شما را مستقیما به صفحات دیگر یا حتی بخش هایی خاص از یک صفحه ی ارائه شده می برد. این لینک ها هایپرلینک نامیده می شوند.
هایپرلینک ها به بازدیدکنندگان اجازه می دهند تا با کلیک کردن روی لغات، اصطلاحات و تصاویر بین صفحات وب مسیریابی کنند. شما می توانید هایپرلینک ها را روی صفحه ی وب با استفاده از متن یا تصاویر موجود ایجاد کنید.
یک لینک با استفاده از برچسب < a> در HTML تعیین می شود. این برچسب anchor tag نامیده می شود و هر چیزی بین برچسب آغازین < a> و پایانی < /a> بخشی از لینک می شود و یک یوزر می تواند آن بخش را کلیک کرده تا به داکیومنت لینک شده برسد. در زیر ترکیب ساده ی استفاده از برچسب < a> را می بینید.
مثال:
اجازه دهید مثال زیر را امتحان کنیم که http://www.tahlildadeh.com را در صفحه ی شما لینک می کند.
Click following link
این مثال نتیجه ی زیر را تولید خواهد کرد که شما می توانید روی لینک تولید شده ی tahlildadeh کلیک کنید تا به صفحه ی اصلی tahlildadeh برسید.
Click following link
ما از ویژگی target در مثال قبلی خود استفاده کردیم . این ویژگی برای مشخص کردن موقعیتی که داکیومنت لینک شده باز می شود، مورد استفاده قرار می گیرد. در زیر گزینه های ممکن را مشاهده می کنید.
مثال:
برای درک تفاوت اصلی در برخی گزینه های ارائه شده در ویژگی target مثال زیر را امتحان کنید.
Click any of the following links
این مثال نتیجه ی زیر را تولید خواهد کرد که می توانید روی لینک های مختلف کلیک کنید تا تفاوت بین گزینه های مختلف ارائه شده برای ویژگی target را درک کنید.
Click any of the following links
Opens in New | Opens in Self | Opens in Parent | Opens in Body
وقتی که شما داکیومنت های HTML را متناسب با همان وب سایت لینک می کنید، ارائه ی یک URL کامل برای هر لینک ضروری نیست. اگر از برچسب در تیتر داکیومنت HTML خود استفاده می کنید، می توانید از دست آن خلاص شوید. این برچسب برای ارائه ی یک مسیر پایه برای همه ی لینک ها استفاده می شود. بنابراین مرورگر شما مسیر ارائه شده ی مرتبط را به مسیر پایه پیوند خواهد داد و یک URL کامل ایجاد خواهد کرد.
مثال:
مثال زیر از برچسب < base> برای مشخص کردن URL پایه استفاده می کند و پس از آن ما می توانیم به جای ارائه ی URL کامل برای هر لینک از مسیرهای مرتبط استفاده کنیم.
ین مثال نتیجه ی زیر را تولید خواهد کرد که می توانید روی لینک تولید شده ی HTML tahlildadeh کلیک کنید تا به آموزش HTML برسید.
اکنون URL ارائه شده ی < a rel="nofollow" href="http:/WebsiteNews/TahlildadeNews.aspx> باعنوان < a rel="nofollow" href=" http //www.tahlildadeh.com/WebsiteNews /TahlildadeNews.aspx"> در نظر گرفته می شود
می توانید برای بخش خاصی از صفحه ی وب ارائه شده، با استفاده از ویژگی name یک لینک ایجاد کنید. این امر یک فرایند دو مرحله ای می باشد.
نخست اینکه در مکانی که می خواهید به داخل صفحه ی وب برسید یک لینک ایجاد کنید و آن را با استفاده از برچسب < a.> نام گذاری کنید
مرحله ی دوم ایجاد یک هایپر لینک می باشد برای لینک کردن داکیومنت و قرار دادن در مکانی که می خواهید برسید.
و این مثال لینک زیر را تولید خواهد کرد که می توانید در آن روی لینک تولید شده ی Go to the Top کلیک کنید تا به نقطه ی بالای آموزش HTML Text Link برسید.
Click following link
شما می توانید رنگ لینک های خود، لینک های فعال و لینکهای مشاهده شده را با استفاده ازویژگی های link و alink و vlink از برچسب < body>تنظیم کنید.
مثال:
مثال زیر را در test.htm ذخیره کنید و سپس می توانید آن را در هر مرورگری باز کنید تا ببینید که چگونه ویژگی های link, alink و vlink کار می کنند.
این مثال نتیجه ی زیر را تولید می کند. فقط رنگ لینک را قبل از کلیک کردن روی آن چک کنید، سپس رنگ ان را در هنگام فعال کردن و بازدید آن چک کنید.
شما می توانید لینک متنی ایجاد کنید تا فایل های قابل دانلود PDF، ZIP و DOC خود را بسازید. این کار بسیار ساده می باشد، فقط کافیست یک URL کامل از فایل قابل دانلود ارائه بدهید.
این مثال لینک زیر را تولید خواهد کرد و برای دانلود یک فایل استفاده می شود.
پایان بخش هفتم آموزش طراحی سایت
آموزش Table در HTML
سلام با آموزش طراحی سایت در خدمت شما هستیم , در قسمت قبل آموزش HTML را شروع کردیم , در قسمت پنجم با ادامه آموزش HTML ( آموزش ساخت جدول ) همراه باشید:
جدول های HTML به نویسندگان وب اجازه می دهند تا داده هایی مانند متن، تصاویر، لینک ها، جدول های دیگر و غیره در ردیف ها و ستون ها تنظیم کنید. جدول های HTML با استفاده از برچسب < table> ایجاد می شوند که در آن برچسب < tr> برای ایجاد ردیف ها و برچسب < td> برای ایجاد داده های سلول ها استفاده می شوند.
مثال:
Row 1, Column 1 Row 1, Column 2
اگر بخواهید دو یا بیشتر از دو ستون را با هم تلفیق کنید از ویژگی colspan استفاده می کنید. به طور مشابه اگر بخواهید دو یا بیشتر از دو ردیف را در یک ردیف تلفیق کنید از rowspan استفاده کنید.
مثال:
Column 1 Column 2 Column 3 Row 1 Cell 1Row 1 Cell 2Row 1 Cell 3 Row 2 Cell 2Row 2 Cell 3
می توانید به دو روش زیر برای جدول خود زمینه ای تنظیم کنید.
همچنین می توانید با استفاده از ویژگی bordercolor رنگ حاشیه را نیز تنظیم کنید.
مثال:
Column 1 Column 2 Column 3 Row 1 Cell 1Row 1 Cell 2Row 1 Cell 3 Row 2 Cell 2Row 2 Cell 3
در اینجا مثالی در رابطه با استفاده از ویژگی background می بینید. در این مثال ما از تصویری موجود در image directory استفاده کرده ایم.
Column 1 Column 2 Column 3 Row 1 Cell 1 Row 1 Cell 2 Row 1 Cell 3 Row 2 Cell 2 Row 2 Cell 3 Row 3 Cell 1
شما می توانید طول و عرض جدولی را با استفاده از ویژگی های width و height تنظیم کنید. شما می توانید طول و عرض جدول را به پیکسل و یا متناسب با درصد صفحه ی جاری تنظیم کنید.
مثال:
Row 1, Column 1 Row 1, Column 2 Row 2, Column 1 Row 2, Column 2
برچسب caption یک توضیح یا یک تیتر برای جدول می باشد که در بالای جدول نمایش داده می شود. این برچسب در ورژن های جدید HTML/XHTML توصیه می شود.
مثال آموزش طراحی سایت:
row 1, column 1 row 1, columnn 2 row 2, column 1 row 2, columnn 2
جدول ها می توانند به سه بخش تقسیم شوند: تیتر، بدنه و پاورقی جدول. عنوان و فوت(tfoot) در واقع شبیه به تیتر و پاورقی در یک فایل پردازش word می باشند که برای هرصفحه یکی می باشد، در حالیکه بدنه همان نگه دارنده ی محتوای اصلی جدول می باشد.
سه عنصر برای مجزا کردن عنوان، بدنه و فوت در یک جدول عبارتند از
یک جدول برای نشان دادن صفحات و گروه های مختلف یک داده، ممکن است دارای عناصر مختلفی باشد، اما ظاهر شدن برچسب های و قبل از زیاد مهم نیست.
مثال:
This is the head of the table This is the foot of the table Cell 1 Cell 2 Cell 3 Cell 4
شما می توانید از یک جدول در داخل جدولی دیگر استفاده کنید. نه تنها جدول ها، بلکه می توانید تمام برچسب ها را در داخل برچسب داده ی استفاده کنید.
مثال:
در زیر مثالی را از استفاده ی یک جدول و برچسب های دیگر در داخل یک سلول مشاهده می کنید.
امتحان کنید 1945 424 1394/07/27 .UserPassTable tr td { text-align: right; background-color: transparent !important; color: #604e44; } .UserPassTable a { color: #604e44 !important; } @media only screen and (max-width: 950px) { .UserPassTable tr td { display: block; width: 100%; padding-right: 5px; } .UserPassTable tr td::before, .UserPassTable tr td::after { content: " " !important; width: 0px; } table.UserPassTable td:nth-of-type(1)::before { content: " " !important; width: 0px; } .UserPassTable tr td:nth-child(2n+1), .UserPassTable tr:last-child td:nth-child(2) { background-color: #239ead; color: white; } .UserPassTable tr td:nth-child(2n), .UserPassTable tr:nth-child(3) td:nth-child(1) { background-color: #f3f8fb; color: black; } } --> دریافت این مقاله بصورت PDF دریافت سورس کد مقاله پس از دانلود فایل رمز آن را به دقت وارد نمایید .فایل ها دارای رمز عبور می باشند. یا www.tahlildadeh.com Name Salary Ramesh Raman 5000 Shabbir Hussein 7000 tahlildadeh.com
پایان بخش ششم آموزش طراحی سایت
سلام با آموزش طراحی سایت در خدمت شما هستیم , در قسمت قبل آموزش HTML را شروع کردیم , در قسمت پنجم با ادامه آموزش HTML همراه باشید:
آموزش Meta Tag در HTML
در این قسمت از آموزش HTML می خواهیم به Meta Tag در HTML و نحوه استفاده از آن در صفحات وب اشاره کنیم.
HTML علاوه بر مشخص کردن اطلاعات مهم به روش های مختلف در مورد یک داکیومنت، به شما اجازه می دهد تا متادیتا را نیز مشخص کنید. عناصر META می توانند برای وارد کردن جفت مقدار/نام استفاده شوند، این جفت ویژگی های داکیومنت HTML مانند نویسنده، تاریخ اتمام، لیست کلمات کلیدی، داکیومنت نویسنده و غیره را ارائه میدهد.
برچسب < meta> برای ارائه ی چنین اطلاعات اضافه ای استفاده می شود. این برچسب یک عنصر خالیست و دارای برچسب بستن نیست اما اطلاعاتی را با ویژگی آن در خود دارد. شما می توانید بر اساس اطلاعاتی که می خواهید در داکیومنت خود نگهداری کنید، یک برچسب یا بیشتر از یک برچسب متا وارد داکیومنت خود کنید. اما به طور کل برچسب های متا وضعیت ظاهری داکیومنت را تحت تاثیر قرار نمی دهند، بنابراین از لحاظ ظاهری استفاده کردن یا نکردن از آنها مشخص نمی شود.
شما می توانید با قرار دادن برچسب های در داخل تیتر داکیومنت که با برچسب های و مشخص می شوند، متا دیتا را به صفحات وب خود اضافه کنید. یک برچسب متا علاوه بر ویژگی های مرکزی، می تواند دارای ویژگی های زیر نیز باشد:
می توانید از برچسب برای مشخص کردن کلمات کلیدی مربوط به داکیومنت استفاده کنید، و پس از آن این کلمات توسط موتورهای جستجو استفاده می شوند، و صفحه ی وب شما را به هدف جستجو ایندکس می کنند.
مثال:
در این مثال برچسب های متا، متادیتا و HTML را با عنوان کلمات کلیدی در مورد داکیومنت وارد می کنیم.
< title >Meta Tags Example< /title >
< meta name="keywords" content="HTML, Meta Tags, Metadata" >
شما می توانید از برچسب برای توصیف داکیومنت استفاده کنید. این برچسب نیز می تواند توسط موتورهای مختلف جستجو مورد استفاده قرار بگیرد، در حالیکه صفحه ی وب شما را به هدف جستجو ایندکس می کند.
مثال:
< meta name="keywords" content="HTML, Meta Tags, Metadata" / >
< meta name="description" content="Learning about Meta Tags." / >
شما می توانید از برچسب برای ارائه ی اطلاعات در مورد زمان آخرین آپدیت داکیومنت استفاده کنید. این اطلاعات می توانند توسط مرورگرهای مختلفی استفاده شوند، در حالیکه صفحه ی وب شما را تازه سازی می کنند.
مثال:
< meta name="keywords" content="HTML, Meta Tags, Metadata" / >
< meta name="description" content="Learning about Meta Tags." / >
< meta name="revised" content="Tutorialspoint, 3/7/2014" / >
یک برچسب می تواند برای مشخص کردن دوره ای که پس از آن صفحه ی وب شما به طور خودکار بازسازی می شود، استفاده شود.
مثال:
اگر می خواهید صفحه ی وب شما پس از هر 5 ثانیه ریفرش شود، از ترکیب زیر استفاده کنید:
< meta name="keywords" content="HTML, Meta Tags, Metadata" / >
< meta name="description" content="Learning about Meta Tags." / >
< meta name="revised" content="Tutorialspoint, 3/7/2014" / >
< meta http-equiv="refresh" content="5" / >
می توانید از برچسب برای Redirect کردن صفحه ی خود استفاده کنید، همچنین می توانید دوره ای را مشخص کنید که پس از آن صفحه به طور خودکار Redirect شود.
مثال:
در این مثال صفحه ی جاری پس از 5 ثانیه به صفحه ی دیگر Redirect می شود. اگر می خواهید صفحه فورا Redirect شود، هیچ محتوایی برای آن مشخص نکنید.
< meta name="keywords" content="HTML, Meta Tags, Metadata" / >
< meta name="description" content="Learning about Meta Tags." / >
< meta name="revised" content="Tutorialspoint, 3/7/2014" / >
< meta http-equiv="refresh" content="5" url=http://www.tutorialspoint.com" / >
کوکی Cookies داده هایی هستند که در یک فایل کوچک متن روی کامپیوتر شما ذخیره شده اند و بین مرورگر وب و سرور وب ردو بدل می شود تا مسیر اطلاعات مختلف را براساس نیاز برنامه ی وب شما حفظ کنند.
شما می توانید از برچسب برای ذخیره ی cookies در بخش کاربری استفاده کنید و پس از آن این اطلاعات می توانند توسط سرور وب استفاده شوند تا بازدیدکننده ی سایت را پیگیری کنند.
< meta name="keywords" content="HTML, Meta Tags, Metadata" / >
< meta name="description" content="Learning about Meta Tags." / >
< meta name="revised" content="Tutorialspoint, 3/7/2014" / >
< meta http-equiv="cookie" content="userid=xyz; expires=Wednesday, 08-Aug-15 23:59:59 GMT;" / >
اگر تاریخ و زمان انقضا را مشخص نکرده اید، cookie یک session cookie می باشد و وقتی که یوزر از مرورگر خارج شود، پاک خواهد شد.
می توانید با استفاده از meta tag نام یک نگارنده را برای صفحه ی وب خود تنظیم کنید. یک مثال در این رابطه را در زیر مشاهده می کنید.
مثال:
< meta name="keywords" content="HTML, Meta Tags, Metadata" / >
< meta name="description" content="Learning about Meta Tags." / >
< meta ame="author" content="Mahnaz Mohtashim" / >
می توانید از برچسب برای تعیین تنظیم کاراکتر مربوط به صفحه ی وب استفاده کنید.
مثال:
به طور پیش فرض مرورگرها و سرورهای وب از رمزگزاری ISO-8859-1 برای پردازش صفحات وب استفاده می کنند. در زیر مثالی را می بینید برای تنظیم رمزگزاری UTF-8:
< meta name="keywords" content="HTML, Meta Tags, Metadata" / >
< meta name="description" content="Learning about Meta Tags." / >
< meta name="revised" content="Tutorialspoint, 3/7/2014" / >
< meta http-equiv="cookie" content="userid=xyz; expires=Wednesday, 08-Aug-15 23:59:59 GMT;" / >
برای ارائه ی کاراکترهای چینی سنتی به یک صفحه ی استاتیک، صفحه ی وب باید دارای یک برچسب باشد تا رمزگذاری Big5 را تنظیم کند.
< meta name="keywords" content="HTML, Meta Tags, Metadata" / >
< meta name="description" content="Learning about Meta Tags." / >
< meta ame="author" content="Mahnaz Mohtashim" / >
< meta http-equiv="Content-Type" content="text/html; charset=Big5" / >
در این مقاله آموزش Html می خواهیم به چگونگی استفاده از comment در html بپردازیم:
کامنت قطعه ای از کد می باشد که توسط مرورگرها نادیده گرفته می شود. افزودن کامنت به کد HTML خود، تمرین خوبی است، به ویژه در داکیومنت های پیچیده برای نشان دادن بخش هایی از یک داکیومنت به هرکسی که کد را نگاه می کند. کامنت ها به شما و دیگران کمک می کنند تا کد خود را متوجه شوید و قابلیت خواندن آن را افزایش می دهد.
کامنت های HTML بین برچسب های واقع می شوند. بنابراین هر محتوایی که بین این برچسب ها واقع شود، مثل کامنت با آن رفتار خواهد شد و توسط مرورگرها به طور کامل نادیده گرفته خواهد شد.
نمونه یک
این مثال نتیجه ی زیر را بدون نمایش محتوای ارائه شده به عنوان بخشی از کامنت ها، به دنبال دارد.
Document content goes here.
کامنت ها تودرتو نمی شوند، یعنی اینکه یک کامنت نمی تواند در داخل کامنت دیگری قرار بگیرد. خط تیره ی (dash) دوتایی "--" ممکن نیست در داخل یک کامنت ظاهر شود، به جز در مواردی که بخشی از برچسب closing باشد. شما باید مطمئن باشید که هیچ فضای خالی در ابتدای رشته ی کامنت وجود ندارد.
مثال:
در اینجا کامنت ارائه شده یک کامنت معتبر می باشد و توسط مرورگر پاک می شود.
اما خط زیر یک کامنت معتبر نیست و توسط مرورگر نمایش داده خواهد شد. این به این خاطر است که فضایی بین حاشه ی چپ پرانتز و علامت تعجب وجود دارد.
مثال:
< !-- This is not a valid comment -->
تاکنون فقط کامنت های تک خطی را مشاهده کردیم، اما HTML کامنت های چندخطی را نیز پشتیبانی می کند.
شما می توانید کامنت های چند خطی داشته باشید با استفاده از برچسب آغازگر --!> و پایان دهنده ی ،--> که قبل از اولین خط و در پایان آخرین خط قرار میگیرد.
مثال:
This is a multiline comment and it canکامنت های شرطی
کامنت های شرطی تنها در اینترنت اکسپلورر روی ویندوز کار می کنند، اما توسط مرورگرهای دیگر هم نادیده گرفته می شوند. این کامنت ها در Internet Explorer 5 به بالاتر پشتیبانی می شوند و می توانید از آنها برای دادن دستورات شرطی به ورژن های مختلف IE استفاده کنید.
مثال:
some HTML here
در جایی که نیاز خواهید داشت یک صفحه ی طراحی متفاوت بر اساس ورژن های مختلف اینترنت اکسپلورر به کار بگیرید، به راه حلی نیاز خواهید داشت. در این مواقع چنین کامنت های شرطی مفید خواهند بود.
مرورگرهای کمی هستند که استفاده از برچسب را برای کامنت بخشی از کد HTML استفاده می کنند.
مثال:
This is
اگر از IE استفاده می کنید، نتیجه ی زیر حاصل خواهد شد:
This is Internet Explorer.
اما اگر در حال استفاده از IE نمی باشد، نتیجه ی زیر حاصل می شود.
This is Internet Explorer.
شما جاوا اسکریپت را در یک آموزش مجزا با HTML یاد خواهید گرفت. در اینجا باید دقت کنید که اگر در حال استفاده از javascript یا vbscript در کد html خود هستید، بنابراین توصیه می شود که آن کد اسکریپت را در داخل کامنت های مناسب HTML قرار دهید طوری که مرورگرهای قدیمی بتوانند به درستی کار کنند.
مثال:
("Hello World!")
//-->
Hello World!
گرچه شما HTML را در یک آموزش مجزا با صفحات طراحی فرا میگیرید، اما در اینجا باید دقت داشته باشید که اگر از CSS در کد HTML خود استفاده می کنید، بنابراین توصیه می شود که کد صفحه ی طراحی را در داخل کامنت های مناسب HTML قرار دهید، طوریکه مرورگرهای قدیمی بتوانند کار کنند.
مثال:
.example {
border: 1px solid #4a7d49;
}
// -->
span through as many as lines you like.
-->
در این آموزش چگونگی استفاده از تصاویر در صفحات HTML را فرا می گیریم.زیبا سازی تصاویر و همچنین ترسیم بسیاری از مفاهیم پیچیده به یک روش ساده روی صفحه ی وب شما، بسیار مهم می باشد. این آموزش مراحل ساده ی استفاده از تصاویر در صفحات وب را به شما آموزش خواهد داد.
شما می توانید با استفاده از برچسب هر تصویری را وارد صفحه ی وب خود کنید. در زیر ترکیب ساده ی استفاده از این برچسب را می بینید:
src="Image URL" . attributes-list/>
برچسب یک برچسب خالی می باشد، یعنی تنها می تواند دارای لیستی از ویژگی ها باشد و دارای برچسب closing نمی باشد.
مثال:
برای امتحان کردن مثال، زیر اجازه بدهید فایل html خود یعنی test.htm و فایل تصویر خود یعنی test.png را در یک مسیر قرار دهیم.
Simple Image Insert
شما می توانید از فایل تصویر JPEG، PNG یا GIF متناسب با راحتی خود استفاده کنید، اما مطمئن شوید که در ویژگی src نام فایل تصویر را به درستی وارد کردید. نام تصویر همیشه یک مورد هوشمند می باشد.
ویژگی alt یک ویژگی می باشد که اگر تصویر نمایش داده نشود، یک متن جایگزین را برای آن مشخص می کند.
معمولا ما تمام تصاویر خود را در یک مسیر مجزا قرار می دهیم. بنابراین اجازه بدهید فایل test.htm مربوط به HTML را در مسیر اصلی نگه داشته و یک مسیر فرعی images داخل مسیر اصلی، جایی که تصویر test.png را نگهداری می کنیم، ایجاد کنیم.
با فرض اینکه موقعیت تصویر ما "image/test.png" می باشد، مثال زیر را امتحان کنید:
مثال:
Simple Image Insert
می توانید طول و عرض تصویر را براساس نیاز خود و با استفاده از ویژگی های width و height تنظیم کنید. شما می توانید طول و عرض تصویر را به پیکسل یا براساس درصد اندازه ی واقعی آن تنظیم کنید.
مثال:
Setting image width and height
به طور پیش فرض تصویر حاشیه ای در اطراف خود خواهد داشت، شما می توانید ضخامت این حاشیه را با استفاده از ویژگی border و به واحد پیکسل تنظیم کنید. ضخامت 0 یعنی هیچ حاشیه ای در اطراف تصویر وجود ندارد.
مثال:
Setting image Border
به طور پیش فرض تصویر در سمت چپ صفحه تنظیم می شود، اما می توانید از ویژگی align برای تنظیم تصویر در سمت راست یا مرکز صفحه استفاده کنید.
مثال:
Setting image Alignment
پایان بخش پنجم آموزش طراحی سایت
آموزش سی شارپ
سلام با آموزش برنامه نویسی سی شارپ قسمت پنجم در خدمت شما عزیزان هستیم, در قسمت قبلی با پارامترهای توابع ,کار با آرایه ها Arrays آشنا شدیم. ادامه آموزش برنامه نویسی #C :
آموزش کار با کلاس ها در C# :
در این درس قصد داریم تا شما را با مفهوم کلاس ( class ) در C# و کاربرد آن ها آشنا کنیم. همچنین به بیان نحوه تعریف کلاس ها در برنامه و تعیین خواص و متدها برای آن ها خواهیم پرداخت.
اول از همه با مفهوم کلاس Class در C# شروع می کنیم. یک کلاس، مجموعه ای از خاصیت ها، متغیرها و متدهای مرتبط با هم است. یک کلاس خصوصیات ذکر شده را توصیف و پیاده سازی کرده و برای استفاده از آن در کد برنامه، بایستی یک نسخه از آن را (که به آن شی یا object می گویند) بسازید. بر روی شی یا object ایجاد شده، می توانید متغیرها و متدهای کلاس را به کار ببرید. هر تعداد که نیاز داشته باشید می توانید شی یا object از روی کلاس ساخته و در نقاط مختلف کد برنامه استفاده کنید.
مبحث شی گرایی یا object oriented یک مقوله بسیار گسترده است که در این درس، درس های دیگر این بخش به مهم ترین جزئیات آن خواهیم پرداخت.
در بخش مقدمه آموزش C# و در مثال Hello World مشاهده کردید که از یک کلاس در کد برنامه استفاده شده بود در C# تقریبا همه چیز بر مبنای کلاس ها ایجاد می شوند. در کد این درس قصد داریم تا کلاس خود را گسترش داده و با انواع امکانات آن آشنا شویم :
using System;
namespace ConsoleApplication1
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
Car car;
car = new Car("Red");
Console.WriteLine(car.Describe());
car = new Car("Green");
Console.WriteLine(car.Describe());
Console.ReadLine();
}
}
class Car
{
private string color;
public Car(string color)
{
this.color = color;
}
public string Describe()
{
return "This car is " + Color;
}
public string Color
{
get { return color; }
set { color = value; }
}
}
}
همانطور که مشاهده می کنید، در کد فوق یک کلاس جدید به نام Car ایجاد کرده ایم. برای سهولت کار، این کلاس جدید را به همراه کلاس Program در فایل اصلی برنامه قرار داده ایم، اما روش رایج این است که هر کلاس درون فایلی جداگانه هم نام خود کلاس ایجاد شود. کلاس Car دارای یک متغیر (ویژگی) به نام Color است که برای تعیین رنگ خودرو به کار می رود. ویژگی Color به صورت خصوصی یا private تعیین شده که به این معناست که توابع و کلاس های خارج از تابع Car امکان دسترسی مستقیم به این خاصیت را ندارند. فقط توابع و متدهای داخل کلاس Car می توانند به خاصیت Color دسترسی مستقیم داشته باشند.
نکته :
اگر تابع یا کلاسی خارج از کلاس Car بخواهد به خاصیت خصوصی یا private به نام Color دسترسی داشته باشد، بایستی از یک Property برای این منظور استفاده کند. یک Property به نام Color در انتهای کد کلاس Car تعریف شده که وظیفه خواندن و نوشتن این خاصیت را بر عهده داشته و به سایر کلاس ها و توابع برنامه اجازه دسترسی به آن را می دهد.
همچنین کلاس Car دارای یک تابع سازنده یا Constructor می باشد. تابع سازنده، متدی است که وظیفه ساخت یک نمونه شی از کلاس مربوطه و برگردندن آن را به عهده داشته و به محض ساخته شدن یک نمونه شیء از کلاس اجرا می شود. تابع سازنده کلاس Car دارای یک پارامتر بوده که برای مقداردهی اولیه شی Car با خاصیت Color بزرگ قرمز (Red) به کار می رود. بنابراین هر شی از کلاس Car که ساخته شود، رنگ قرمز را به صورت پیش فرض برای خاصیت Color خود خواهد داشت. برای نشان دادن درستی این مسئله نیز تابع Describe طراحی شده که نام هر شی یا object ساخته شده با مقدار رنگ آن را در خروجی نشان می دهد.
در قسمت های بعدی به آموزش مفاهیمی همچون خواص (Properties)، تابع سازنده (Constructor) و بازه دید (Visibility) خواهیم پرداخت.
آموزش خواص Properties در کلاس های زبان C# :
ویژگی (Property) در C# به شما امکان کنترل روش دسترسی و تغییر متغیرهای یک کلاس را می دهد. استفاده از ویژگی در C#، راه توصیه شده و درست جهت دسترسی به متغیرهای یک کلاس، به وسیله متدها یا توابع خارج از کلاس جاری، در زبان برنامه نویسی شی گرا object oriented می باشد. به عبارت دیگر، وقتی که یک متد یا کلاس دیگری در برنامه، بخواهد به متغیر یک کلاس دسترسی داشته باشد، بهتر است به جای این که مستقیما متغیر را استفاده کند، از طریق یک ویژگی یا Property در کلاس خود متغیر، به آن دسترسی داشته باشد.
در مثال آموزشی درس قبل (کار با کلاس ها) برای اولین بار روش استفاده از یک ویژگی یا Property را نشان دادیم. یک ویژگی یا Property همانند ترکیبی از یک متغیر Variable و یک متد method است. ویژگی نمی تواند پارامتری را دریافت کند، اما به وسیله آن می توانید قبل از ارسال و دریافت متغیر، مقدار آن را تغییر دهید. هر ویژگی یا Property از دو قسمت اصلی get و set تشکیل شده که همانند کد مثال زیر درون مجموعه Property تعریف می شوند :
private string color;
public string Color
{
get { return color; }
set { color = value; }
}
متد get مقدار متغیر را خوانده و آن را به برنامه بر می گرداند، از طرف دیگر متد set هم مقدار مورد نظر را به متغیر نسبت می دهد. مثال اول، ساده ترین حالت تعریف Property در C# است، اما می توانید آن را گسترش نیز بدهید.
نکته مهم :
مسئله مهم در هنگام تعریف یک ویژگی یا Property این است که تعریف یکی از متدهای set یا get نیز کفایت می کند و در صورت تعریف یکی، تعریف متد دیگر اختیاری است. این مسئله، امکان تعریف ویژگی های فقط خواندنی read-only و یا فقط نوشتنی write-only را می دهد.
در کد زیر یک مثال کامل تر از نحوه تعریف ویژگی ها در C# را نشان داده ایم :
public string Color
{
get
{
return color.ToUpper();
}
set
{
if(value == "Red")
color = value;
else
Console.WriteLine("This car can only be red!");
}
}
در کد مثال فوق، ویژگی را کمی گسترش دادیم. در کد جدید، متغیر Color در هنگام return، به دلیل استفاده از متد ToUpper() به صورت حروف بزرگ، برگردانده می شود. از طرف دیگر، با استفاده از دستور شرطی if، فقط مقدار رنگ red” برای متغیر Color پذیرفته می شود.
آموزش کار با تابع سازنده Constructor در زبان C# :
تابع سازنده یا Constructor متد ویژه ای است که هر بار به محض ساخته شدن یک شی یا object از کلاس، اجرا می شود. درواقع از تابع سازنده برای مقداردهی اولیه متغیرها یا اجرای یک کد ثابت استفاده می شود.
یک تابع سازنده هیچ گاه مقدار خروجی یا return ندارد و به همین دلیل در تعریف آن، هیچ نوع متغیری جهت return تعریف نمی شود. ساختار کلی تعریف تابع سازنده Constructor در کلاس های C# به صورت زیر است :
public ClassName()
به همین روش تابع سازنده کلاس Car را به صورت زیر نیز می توانید تعریف کنید :
public Car()
در مثال عملی این درس، کلاسی به نام Car داریم که دارای یک تابع سازنده بوده که یک پارامتر متنی String را به عنوان ورودی دریافت می کند. البته تابع های سازنده در C# می توانند overload نیز شوند. یعنی این که ما چندین تابع سازنده هم نام برای یک کلاس داشته باشیم، ولی پارامترهای ورودی آن ها با هم متفاوت باشد. کلاس زیر یک کد عمل را نشان می دهد :
public Car()
{
}
public Car(string color)
{
this.color = color;
}
یک تابع سازنده، می تواند تابع سازنده دیگر را فراخوانی کند که به صورت های مختلف ممکن است کد زیر یک مثال در این زمینه ارائه داده است :
public Car()
{
Console.WriteLine("Constructor with no parameters called!");
}
public Car(string color) : this()
{
this.color = color;
Console.WriteLine("Constructor with color parameter called!");
}
اگر متد مثال فوق را اجرا کنید، خواهید دید که تابع سازنده ای که هیچ پارامتری را به عنوان ورودی ندارد، ابتدا اجرا می شود. از این حالت برای مقداردهی اشیا (objects) یک کلاس با یک تابع سازنده پیش فرض استفاده می شود.
اگر بخواهید که تابع سازنده دار ای پارامتر فراخوانی شود، می توانید به صورت کد زیر عمل کنید :
ublic Car(string color) : this()
{
this.color = color;
Console.WriteLine("Constructor with color parameter called!");
}
public Car(string param1, string param2) : this(param1)
{
}
نکته : اگر شما تابع سازنده ای که دارای 2 پارامتر است را فراخوانی کنید، پارامتر اول برای فراخوانی تابع سازنده ای که دارای 1 پارامتر است، استفاده می شود.
تابع تخریب کننده یا Destructor در زبان C#، متدی است که در هنگام از بین رفتن یک شی از کلاس، اجرا می شود. زبان C#، یک زبان پاک کننده خودکار سیستم یا garbage collector است. به این معنی که اشیایی که دیگر در برنامه نیاز ندارید را جهت خالی کردن حافظه و آزاد نمودن سیستم، پاک می کند.
از طرف دیگر در برخی موارد شاید نیاز داشته باشید تا یک Clean up در سیستم انجام دهید، اینجاست که تابع های تخریب کننده Destructor به کار می آیند.
تابع های تخریب کننده چندان شبیه سایر متدها در زبان C# نیستند. در کد عملی زیر یک مثال از تابع تخریب کننده نشان داده شده است :
~Car()
{
Console.WriteLine("Out");
}
به محض این که شی ایجاد شده از کلاس، توسط تمیز کننده خودکار garbage collector جمع آوری شده، متد فوق فراخوانی می شود.
پایان قسمت چهارم آموزش برنامه نویسی سی شارپ
با ادامه آموزش سی شارپ
همراه ما باشید
آموزش سی شارپ-صفر تا 100
سلام با آموزش برنامه نویسی سی شارپ قسمت سوم در خدمت شما عزیزان هستیم, در قسمت قبلی با انواع داده ای Data Types , ساختار شرطی if و کار با دستور Switch در سی شارپ آشنا شدیم
آموزش کار با ساختارهای تکرار حلقه Loops در C#
یکی دیگر از تکنیک های اصلی در زمان نوشتن نرم افزارها، امکان ایجاد حلقه ها دستوری یا looping است. این نوع دستورات امکان تکرار بلوک هایی از کد برای دفعات دلخواه را می دهند. برای مثال ما می خواهیم گروهی از دستورات تا زمانی که مقدار یک متغیر مثلا کمتر از 10 است، تکرار شود، در این حالت بایستی از حلقه ها در C# استفاده کنیم.
در زبان C#، چهار نوع حلقه اصلی داریم که در ادامه به تشریح هر یک از آن ها با ارائه مثال های عملی خواهیم پرداخت .
حلقه While loop آسان ترین نوع حلقه در زبان C# بوده و به همین دلیل آموزش حلقه ها را از این حلقه شروع می کنیم. حلقه While loop مجموعه بلوک دستورات تعیین شده برای آن را تا زمانی که شرط تعیین شده برای حلقه درست true باشد، اجرا می کند. کد زیر یک مثال ساده از کاربرد حلقه While را نشان می دهد، در ادامه به تشریح بیشتر کد می پردازیم :
using System;
namespace ConsoleApplication1
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
int number = 0;
while(number < 5)
{
Console.WriteLine(number);
number = number + 1;
}
Console.ReadLine();
}
}
}
برنامه را اجرا نمایید. لیستی از اعداد 0 تا 4 برای شما نمایش داده خواهد شد. متغیر number که درواقع شمارنده حلقه While مثال نیز هست، از عدد 0 شروع شده و هر بار که دستورات حلقه یک بار اجرا می شوند، مقدار آن یک واحد افزایش پیدا می کند.
تا زمانی که مقدار متغیر number کمتر از 5 و نه خود 5 باشد، اجرای دستورات ادامه پیدا کرده و با رسیدن عدد number به 5، اجرای حلقه متوقف شده و برنامه به خط کد بعد از حلقه While پرش می کند.
حلقه do loop :
کارکرد حلقه do loop کمی متفاوت با حلقه While loop است. در حلقه do loop ابتدا دستورات بدنه حلقه یک بار اجرا شده و در پایان شرط حلقه چک می شود. در صورت درست بودن شرط، باز هم دستورات حلقه تکرار می شود.
نکته مهم در مورد حلقه do loop این است که اگر حتی شرط حلقه از ابتدا درست نباشد، دستورات حلقه حداقل یک بار اجرا می شوند.
کد زیر یک مثال عملی از کار با حلقه do loop را نشان می دهد :
do
{
Console.WriteLine(number);
number = number + 1;
} while(number < 5);
خروجی حلقه do loop مثال فوق اعداد 0 تا 5 را چاپ کرده و با رسیدن شماره حلقه به 6، اجرای آن متوقف می شود.
حلقه for loop :
مکانیزم حلقه for loop با حلقه های قبلی کمی متفاوت است. از این حلقه بهتر است زمانی استفاده شود که می دانیم حدودا حلقه چند بار ممکن است تکرار شود. حلقه for loop دارای یک عدد به عنوان شمارنده است که با هر بار اجرای حلقه، مقدار آن به اندازه واحد تعیین شده کم یا زیاد می شود. اجرای حلقه تا زمانی که شرط آن درست باشد، ادامه داشته و شرط در ابتدای اجرای حلقه تست می شود. کد زیر یک مثال عملی از حلقه for loop را نشان می دهد :
using System;
namespace ConsoleApplication1
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
int number = 5;
for(int i = 0; i < number; i++)
Console.WriteLine(i);
Console.ReadLine();
}
}
}
کد مثال فوق خروجی همانند حلقه While loop ایجاد می کند اما همانطور که شماهده می کنید، این حلقه کمی متراکم تر از حلقه های قبلی است. حلقه for از سه بخش اصلی تشکیل شده است :
ابتدا یک مقدار متغیر را برای شمارش اجرای حلقه تعریف و مقداردهی می کنیم، یک شرط برای اجرای حلقه بر مبنای متغیر شمارنده تعیین شده و یک گام افزایش یا کاهش جهت شمارش اجرای حلقه و کنترل گام آن مثل ++ یا – تعیین می گردد.
در کد مثال فوق، در مرحله اول شمارنده حلقه را به نام i تعریف و با مقدار 0 مقداردهی کرده ایم، این بخش حلقه فقط یک بار و در هنگام شروع حلقه اجرا می شود.
دو قسمت بعدی حلقه، در هر بار تکرار حلقه، اجرا می شوند. در هر بار، مقدار متغیر i با متغیرهای عددی number مقایسه شده و در صورتی که کوچکتر از آن باشد، دستورات حلقه یک بار دیگر اجرا شده ومقدار i یک واحد افزایش می یابد.
نکته 1 :
اگر برای متغیر حلقه ، گام افزایش یا کاهش تعیین نکنید، در صورت درست بودن اولیه شرط حلقه، حلقه for به صورت نامحدود اجرا می شود.
نکته 2 :
گام افزایش یا کاهش شمارنده حلقه را به جای پرانتز جلوی for، در درون بدنه دستورات حلقه نیز می توان قرار داد.
حلقه آخری که در این بخش بررسی خواهیم کرد، حلقه foreach loop است. از این حلقه معمولا در هنگام کار با مجموعه ای از آیتم ها مثل آرایه ها (Arrays) و یا متغیرهای لیستی استفاده می شود. در کد مثال حلقه foreach از یک متغیر لیستی به نام ArrayList استفاده می کنیم.
به کد مثال عملی حلقه foreach loop دقت کنید :
using System;
using System.Collections;
namespace ConsoleApplication1
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
ArrayList list = new ArrayList();
list.Add("John Doe");
list.Add("Jane Doe");
list.Add("Someone Else");
foreach(string name in list)
Console.WriteLine(name);
Console.ReadLine();
}
}
}
در ابتدای مثال، ابتدا یک نمونه از متغیر لیستی ArrayList به نام list را ایجاد و سپس چندین مقدار متنی را به عنوان اعضای آن، به آرایه خود اضافه کرده ایم.
با استفاده از حلقه foreach loop به درون هر یک از آیتم های آرایه رفته و مقدار آن عضو را برابر با متغیر name قرار داده ایم. سپس مقدار متغیر name را در خروجی چاپ کرده ایم.
همانطور که در کد مثال مشاهده می کنید، ما به حلقه foreach اعلام کرده ایم که متغیر name از نوع متنی string می باشد. در هنگام کار با حلقه foreach حتما بایستی نوع داده ای که می خواهید حلقه درون آن حرکت کند را اعلام کنید.
در مواردی که نوع داده ای اعضای آرایه شما ممکن است با هم متفاوت باشد، بهتر است از یک متغیر شی کلاس object class برای حرکت درون اعضای آرایه استفاده کنید.
نکته :
در هنگام کار با متغیرهای آرایه ای، حتما از حلقه foreach استفاده کنید. زیرا ساختار بسیار ساده تری نسبت به سایر حلقه ها در زبان C# دارد.
یک تابع یا Function در C#، به شما امکان می دهد مجموعه ای از دستورات را درون یک ظرف مشخص قرار داده و در هر جای برنامه که لازم داشتید، با به کار بردن نام تابع آن ها را فراخوانی کنید.
در برنامه نویسی پروژه ها، شما گاهی مجبور می شوید تا یک قطعه کد را در چندین محل مختلف مورد استفاده قرار دهید، در این حالت است که تابع ها (Function) به کمک شما می آیند. از طرف دیگر، به وسیله توابع شما می توانید کدهای پروژه خود را به بخش های مجزا و قابل تفکیک از هم تبدیل کنید.
در زبان C#، یک تابع (Function) به صورت کلی زیر تعریف می شود :
< visibility > < return type > < name > ( < parameters > )
{
< function code >
}
برای فراخوانی یک تابع، کافی است نام آن را نوشته و سپس یک پرانتز باز و بسته در مقابل آن قرار دهید. اگر تابع شما دارای یک یا چند پارامتر باشد، لیست پارامترها را هم در همین پرانتز قرار می دهید. به صورت زیر :
FunctionName ( Parameter1 , Parameter2 ,… ) ;
در کد مثال زیر یک تابع به نام Dostuff را فراخوانی کرده ایم :
public void DoStuff()
{
Console.WriteLine("I'm doing something.");
}
در کد تابع فوق، اولین بخش فراخوانی تابع، یعنی کلمه public، تعیین کننده میدان دید تابع در سطح برنامه بوده و تعیین آن اختیاری است. میدان دید یک تابع مشخص می کند آیا سایر توابع و کلاس های موجود در برنامه امکان مشاهده و دسترسی تابع مورد نظر را خواهند داشت یا خیر. Public به معنای عمومی بوده و یعنی سایر کلاس ها و توابع دیگر برنامه می توانند به تابع فوق دسترسی داشته باشند.
نکته :
اگر میدان دید برای یک تابع تعیین نشود، به صورت پیش فرض Private یا خصوصی در نظر گرفته می شود. Private تابع های هم کلاس تابع مورد نظر امکان دسترسی مستقیم به تابع را دارند.
در درس های بعدی به طور کامل به بررسی میدان دید یا Scope توابع خواهیم پرداخت.
بخش بعدی قسمت فراخوانی تابع تعیین نوع داده ای مقدار خروجی تابع است. این مقدار می تواند هر نوع داده ای خاص در C# بوده و یا Void تعیین شود. به کار بردن کلمه Void به این معناست که این تابع هیچ مقدار خاصی را بر نمی گرداند.
از طرف دیگر همانطور که می بینید پرانتزهای مقابل نام تابع خالی هستند و به این معناست که این تابع هیچ پارامتری را دریافت نمی کند.
بیایید کمی تابع فوق را به صورت زیر تغییر دهیم :
public int AddNumbers(int number1, int number2)
{
int result = number1 + number2;
return result;
}
در کد جدید تقریبا همه بخش ها را تغییر دادیم. تابع اکنون یک مقدار عددی integer را به عنوان خروجی برمی گرداند، در پارامتر عددی integer دریافت کرده و به جای چاپ متن در خروجی، یک عملیات ریاضی انجام داده و خروجی آن را به عنوان متغیر result بر می گرداند.
این کار به این معناست که هر موقع نیاز داشتیم، در هر بخشی از کد برنامه می توانیم تابع فوق را فراخوانی کرده و با ارسال دو عدد مورد نظر به آن، حاصل جمع آن ها را به صورت خروجی دریافت کنیم، تا این که هر بار لازم باشد کد عملیات ریاضی را مجددا بنویسیم.
تابع AddNumber() را می توانیم به راحتی توسط کد زیر در هر جای برنامه فراخوانی کرد ه و در حجم و زمان کدنویسی خود صرفه جویی زیادی بکنیم.
int result = AddNumbers(10, 5);
Console.WriteLine(result);
همانطور که اشاره کردیم، این تابع یک مقدار عددی را باز می گرداند. هنگامی که در یک تابع، هر نوع داده ای غیر از Void را تعیین می کنیم، به این معناست که تابع را مجبور نموده ایم تا یک مقدار برگشتی داشته باشد.
نکته :
اگر خط کد return را از کد مثال فوق بردارید، خواهی دید که در هنگام اجرای برنامه، کامپایلر بر بروی این تابع ارور داده و پیام زیر را صادر می کند :
'AddNumbers(int, int)': not all code paths return a value
پیام فوق به ما یادآوری می کند که تابع فوق، علی رغم این که یک مقدار خروجی برای آن در نظر
گرفته شده، اما هیچ خروجی را بر نمی گرداند. اما می خواهیم خروجی تابع را کنترل کنید، می توانید کدی مثل کد زیر را به تابع اضافه کنید :
public int AddNumbers(int number1, int number2)
{
int result = number1 + number2;
if(result > 10)
{
return result;
}
}
اما باز هم پیام خطایی همانند مثال قبل صادر می شود، چرا؟ به این دلیل که هیچ ضمانتی وجود نداشته که شرط دستور if درست از آب در بیاید و برنامه خروجی داشته باشد (دستور return اجرا بشود). می توانید مشکل فوق را با تعیین یک مقدار پیش فرض برای عبارت return به صورت زیر حل کنید :
public int AddNumbers(int number1, int number2)
{
int result = number1 + number2;
if(result > 10)
{
return result;
}
return 0;
}
کد اضافه شده فوق، مشکل برنامه ما را حل کرده و از طرف دیگر نشان می دهد می توانیم بیش از یک دستور return را در بدنه تابع خود تعریف کنیم. به محض اجرای دستور return در هر جای کد برنامه، خروجی تابع ارسال شده و اجرای مابقی دستورات تابع لغو می شود. در مثال فوق، اگر مقدار متغیر خروجی return بزرگتر از 10 باشد، هیچ گاه دستور return 0; اجرا نمی شود.
پایان قسمت سوم آموزش برنامه نویسی سی شارپ
با ادامه آموزش سی شارپ همراه ما باشید
آموزش سی شارپ-آموزش #C- قسمت دوم
آشنایی با انواع داده ای Data Types در C# :
آموزش #C
سلام با قسمت دوم آموزش برنامه نویسی سی شارپ #C در خدمتتون هستیم:
انواع داده ای یا Data Types در تمامی قسمت های یک زبان برنامه نویسی مثل C# استفاده می شود. به دلیل این که زبان C#، یک زبان قدرتمند داده ای است، بایستی هر زمان که یک متغیر را تعریف و استفاده می کنید، به کامپایلر اطلاع دهید آن متغیر از چه نوع داده ای است. به نحوه و تعیین نوع داده ای یک متغیر به طور کامل در بخش متغیرها (Variable) خواهیم پرداخت. در این درس به طور کلی به بررسی انواع داده ای مهم زبان C# و نحوه کارکرد آن ها می پردازیم.
نوع داده ای bool ساده ترین Data Type زبان C# است. این نوع داده ای که به نوع درست یا غلط نیز معروف است، فقط دو نوع مقدار می تواند داشته باشد، true یا false. متغیر bool در هنگام استفاده از عملگرهای منطقی و یا دستورات شرطی مثل if بسیار کاربرد دارد. انواع داده ای int نیز که مخفف کلمه integer است، برای نگهداری اعداد بدون بخش اعشاری آن ها به کار می رود. نوع داده ای int پرکاربردترین متغیر در هنگام کار با اعداد در C# است. متغیرهای integer، بر حسب اندازه عددی که می توانند نگهداری کنند، دارای انواع مختلفی در زبان C# می باشند. نوع داده ای String نیز برای نگهداری متن یا text به کار می رود که عبارت است از تعدادی کاراکتر پشت سر هم. در C#، متغیرهای String از نوع immutable یا تغییرناپذیر هستند، به این معنی که متغیرهای String، پس از تعریف و مقداردهی هرگز تغییر نمی کنند. هنگام کار با متدهایی که یک متغیر String را دستکاری و تغییر می دهند، متغیر String اول تغییر نمی کند، بلکه یک متغیر جدید با مقدار جدید ایجاد می شود. متغیر char نیز برای نگهداری یک کاراکتر تنها به کار می رود.
راهنمایی :
متغیر float نیز برای نگهداری اعداد اعشاری استفاده می شود.
آموزش تعریف و مقداردهی متغیرها Variable در C#
یک متغیر یا Variable بخشی از حافظه سیستم است که همانند یک اتاق برای نگهداری اطلاعات خاصی به کار می رود. متغیرها اساس کار برنامه های C# بوده و به صورت زیر، قابل تعریف هستند :
< data type > < name > ;
به عنوان مثال در کد زیر یک متغیر از نوع String به نام name را تعریف کرده ایم :
String name;
در کد فوق ، نوع داده ای متغیر و نام آن را تعیین می کند. حالت فوق، ساده ترین حالت تعریف یک متغیر است. اما ممکن است شما بخواهید میدان دید یا Visibility خاصی را برای متغیر خود تعیین کرده و در هنگام تعریف، آن را متد دهی نیز کنید. این کار بایستی به صورت زیر انجام شود :
< visibility > < data type > < name > = < value > ;
در نمونه فوق < visibility > میدان دید متغیر را تعیین می کند. یعنی می گویند چه توابع، کلاس ها و یا متغیرهای دیگری در سطح برنامه می توانند این متغیر را ببینند، فراخوانی و دستکاری کنند. نیز که مقدار اولیه متغیر را مشخص می کند. کد زیر یک مثال را برای تعریف کامل متغیر در C# نشان می دهد :
Private String name = Tahlil Dadeh ” ;
در کد مثال زیر، نحوه تعریف، مقداردهی و کار با چند متغیر در زبان C# را در عمل نشان داده ایم :
using System;
namespace ConsoleApplication1
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
string firstName = "John";
string lastName = "Doe";
Console.WriteLine("Name: " + firstName + " " + lastName);
Console.WriteLine("Please enter a new first name:");
firstName = Console.ReadLine();
Console.WriteLine("New name: " + firstName + " " + lastName);
Console.ReadLine();
}
}
}
بسیار خب، بخش زیادی از کد مثال فوق را قبلا توضیح داده ایم، بنابراین در این مرحله مستقیم به سراغ بخش مورد نظرمان می رویم. اول از همه، ما چندین متغیر از نوع String Type را تعریف کرده ایم. یک String می تواند شامل متن یا Text باشد و همانطور که در کد مثال می بینید، هر متغیر String را بلافاصله مقدار دهی کرده ایم. سپس یک خط متن را به وسیله دو متغیر بر روی خروجی Consale نشان داده ایم. از کاراکتر (+) برای چسباندن متن دو متغیر String و نمایش آن ها به صورت یک جمله استفاده شده است. در مرحله بعدی، از کاربر خواسته ایم تا یک مقدار جدید را برای متغیر firstName وارد کند. برای این منظور از دستور ReadLine() استفاده شده که یک مقدار ورودی را از کاربر دریافت کرده و درون متغیر firstName قرار می دهد. پس از این که کاربر نام مورد نظر خود را وارد کند، مقدار جدید در متغیر firstName وارد شده و سپس مجددا به وسیله دستور Consale.WriteLine()، جمله را با نام جدید به کاربر نشان داده ایم. در کد فوق ما فقط از یک متغیر استفاده کرده ایم و این کد به خوبی مهم ترین قابلیت یک متغیر یعنی تغییر در هنگام اجرای برنامه (Run Time) را نشان می دهد. مثال بعدی برای نشان دادن کار متغیرها، انجام عملیات ریاضی است. کد زیر نحوه انجام کار را نشان می دهد :
int number1, number2;
Console.WriteLine("Please enter a number:");
number1 = int.Parse(Console.ReadLine());
Console.WriteLine("Thank you. One more:");
number2 = int.Parse(Console.ReadLine());
Console.WriteLine("Adding the two numbers: " + (number1 + number2));
Console.ReadLine();
کد فوق را در تابع Main مثال قبل قرار داده و برنامه را مجددا اجرا کنید. تنها حقه به کار رفته در مثال دوم، استفاده از متد int.Parse() است. این متد یک مقدار متنی String را خوانده و آن را به یک متغیر عددی integer تبدیل می کند. همانطور که مشاهده می کنید، در کد مثال دوم برنامه هیچ تلاشی برای اعتبارسنجی (validate) مقدار ورودی کاربر انجام نداده و اگر کاربر یک مقدار رشته ای (متن) را وارد کرده و دکمه Enter را بزند، برنامه با اشکال رو به رو خواهد شد، زیرا عمل ریاضی را بر روی متن نمی تواند انجام دهد. برای حل این مشکل در درس های بعد بیشتر توضیح می دهیم.
آموزش ساختار شرطی if در C#
یکی از مهم ترین ساختارهای دستوری در هر زبان برنامه نویسی از جمله C#، دستور if است. توانایی ساخت دستورات شرطی کلی از مهم ترین کارهایی است که بایستی بتوان با زبان ها ی برنامه نویسی انجام داد. در C#، ساختار شرطی if بسیار ساده و کاربردی است. اگر از ساختار دستوری شرطی if در هر زبان برنامه نویسی دیگری استفاده کرده باشید، به راحتی می توانید در C# نیز از آن بهره بگیرید. ساختار دستور شرطی if نیاز مند یک مقدار boolean است که یا true است یا false. در برخی از زبان های برنامه نویسی، چندین نوع داده ای را می توان به صورت اتوماتیک به Boolean تبدیل کرد، اما در C# باید مستقیما از نوع داده ای Boolean استفاده کنید. برای مثال نمی توانید از نوع داده ای عددی int به صورت مستقیم استفاده کنید، اما می توانید آن را با یک مقدار دیگر قیاس کرده و مقدار true یا false نتیجه را مورد استفاده قرار دهید. در درس قبلی، به آموزش نحوه تعریف و استفاده از متغیرها (Variables) در زبان C# پرداختیم. در این درس هم به آموزش نحوه کار با دستورات شرطی در C# می پردازیم. برای این منظور کد مثال زیر را با دقت مطالعه کنید :
using System;
namespace ConsoleApplication1
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
int number;
Console.WriteLine("Please enter a number between 0 and 10:");
number = int.Parse(Console.ReadLine());
if(number > 10)
Console.WriteLine("Hey! The number should be 10 or less!");
else
if(number < 0)
Console.WriteLine("Hey! The number should be 0 or more!");
else
Console.WriteLine("Good job!");
Console.ReadLine();
}
}
}
در کد مثال فوق از دو دستور شرطی if استفاده کرده ایم تا چک کنیم آیا عدد ورودی توسط کاربر، بین 0 تا 10 است یا خیر. به همراه دستور if از کلید واژه else نیز استفاده شده است. قسمت کد else زمانی اجرا می شود که شرط بخش if درست نباشد. اگر در کد مثال فوق دقت کرده باشید، ما از کاراکترهای {} برای دسته بندی دستورات if و else ها استفاده نکرده ایم این یک قانون در C# است. اگر کد نوشته شده فقط در حد یک متن خطی باشد، نیازی به استفاده از {} برای دسته بندی کدها نیست. حجم کد نوشته شده برای مقایسه مقدار یک عدد در مثال فوق کمی زیاد به نظر می رسد. همان کد را می توانید به صورت زیر، خلاصه تر بنویسید :
if((number > 10) || (number < 0))
Console.WriteLine("Hey! The number should be 0 or more and 10 or less!");
else
Console.WriteLine("Good job!");
ما هر یک از دستورات شرطی را درون یک پرانتز قرار داده و سپس از عملگر ǁ که به معنلی "یا"، "or" می باشد، استفاده کرده ایم تا چک کنیم عدد واردشده از 10 بزرگتر یا کوچکتر از 0 است. عملگر دیگری که در این گونه موارد نیز می توانید استفاده کنید عملگر AND به معنای "و" است که به صورت && نوشته می شود. آیا می توانیم در کد مثال دوم از عملگر AND به جای or استفاده کنیم؟. بله، فقط کافی است کد را به صورت زیر بازنویسی کنیم :
if((number <= 10) && (number >= 0))
Console.WriteLine("Good job!");
else
Console.WriteLine("Hey! The number should be 0 or more and 10 or less!");
در این درس عملگرهای "کوچکتر از" و "بزرگتر از" را نیز معرفی کردیم.
آموزش کار با دستور Switch در C#
دستور Switch همانند مجموعه ای از دستورات پشت سر هم if عمل می کند. دستور Switch درواقع لیستی از حالت های ممکن است که برای هر حالت یک دستور یا کدی جهت اجرا پیش بینی شده است. این دستور همچنین یک حالت default یا پیش فرضی دارد که در صورتی که هیچ یک از حالات آن true نباشد، اجرا خواهد شد. یک دستور ساده Switch ساختاری هماند کد مثال زیر دارد :
int number = 1; switch(number) { case 0: Console.WriteLine("The number is zero!"); break; case 1: Console.WriteLine("The number is one!"); break; }
مقدار شناسه یا identifier (مقدار متغیری که می خواهیم دستور Switch بر حسب آن عمل کند) را پس از واژه کلیدی Switch قرار می دهیم. سپس لیستی از انواع حالت های مختلف برای آن مقدار توسط هر دستور case مشخص شده و مقدار شناسه با مقدار هر case مقایسه می شود. اگر مقدار شناسه با مقدار هر کدام برابر نبود، دستورات بخش پیش فرض default اجرا می شود. اگر دقت کرده باشید، در پایان هر case یک دستور break قرار داده شده است. برای چیست؟ اگر مقدار یک case با مقدار شناسه دستور Switch برابر شود، دستورات آن case اجرا شده و اگر در انتهای case دستور break وجود نداشته باشد، دستورات case های بعدی نیز اجرا خواهد شد. به عبارت دیگر، دستور break ، باعث توقف روند اجرای دستورات Switch شده و برنامه به خط کد بعد از Switch می فرستد. در نوشتن break دقت لازم به عمل آورید، ؟؟؟؟؟ نوشتن آن می تواند کلا برنامه را دچار اختلال کنید. هنگامی که هم یک تابع را در دستورات یک case تعیین می کنید، می توانید با استفاده از return خروجی تابع را به عنوان خروجی Switch برگردانید. در کد مثال، ما از یک متغیر عددی integer به عنوان شناسه دستور Switch استفاده کرده ایم، اما این شناسه می تواند از نوع متنی String و یا هر نوع داده ای دیگر زبان C# باشد. در مثال زیر، ابتدا یک مقدار را به عنوان ورودی از کار برگررفته ایم، سپس آن را به عنوان یک متغیر متنی String به دستور Switch ارسال نموده ایم. در کد مثال زیر، برای هر دو مقدار yes” و Maybe” یک دستور مشترک را تعیین کرده ایم.
Console.WriteLine("Do you enjoy C# ? (yes/no/maybe)");
string input = Console.ReadLine();
switch(input.ToLower())
{
case "yes":
case "maybe":
Console.WriteLine("Great!");
break;
case "no":
Console.WriteLine("Too bad!");
break;
}
در کد مثال فوق، سوالی از کاربر پرسیده شده و از وی خواسته شد یکی از مقادیر yes”، no” و maybe” را وارد نماید. سپس مقدار وارد شده از ورودی توسط دستور Consale.ReadLine() خوانده شده و یک دستور Switch بر مبنای آن طراحی شده است. برای سهولت کار کاربر، توسط دستور ToLower() ، کاراکترهای ورودی کاربر را به حروف کوچک تبدیل کرده ایم تا در هنگام مقایسه با مقادیر Case ها، فرقی بین مقدار وارد شده برای حروف بزرگ و کوچک وجود نداشته باشد. اما بدون وجود دستور default در Switch، اگر کاربر در مثال فوق مقداری غیر از مقادیر تعیین شده برای case ها وارد نماید، برنامه هیچ خروجی نخواهد داشت. بنابراین کد مثال فوق را به همراه default به صورت زیر بازنویسی می کنیم :
Console.WriteLine("Do you enjoy C# ? (yes/no/maybe)");
string input = Console.ReadLine();
switch(input.ToLower())
{
case "yes":
case "maybe":
Console.WriteLine("Great!");
break;
case "no":
Console.WriteLine("Too bad!");
break;
default:
Console.WriteLine("I'm sorry, I don't understand that!");
break;
}
اگر کاربر مقداری به غیر از مقادیر تعیین شده برای case ها وارد نماید، بخش default به صورت پیش فرض اجرا خواهد شد.
با ادامه آموزش برنامه نویسی C# همراه ما باشید
آموزش سی شارپ-آموزش #C
معرفی آموزش زبان C#
به بخش جدید آموزش C# خوش آمدید. همزمان با معرفی چهارچوب کلری .NET ، مایکروسافت یک زبان برنامه نویسی جدید به نام C# که در اصطلاح سی شارپ خوانده می شود را به آن اضافه کرد.
سی شارپ طراحی شد تا نقش یک زبان برنامه نویسی ساده، مدرن، چند منظوره و شی گرا را برای چهارچوب کاری .NET ایفا کند. از طرف دیگر، C# مفهوم های کلیدی و قابلیت های خوب سایر زبان های برنامه نویسی به ویژه جاوا را قرض کرده و درون خود دارد.
از لحاظ نظری، C# می تواند تا سطح کد ماشین یا اسمبلی کامپایل شود، اما در کارکرد واقعی، همیشه به همراه چهارچوب کاری .NET استفاده می شود. بنابراین در برنامه ای که با زبان C# نوشته شده باشد، برای اجرا بر روی کامپیوتر، نیازمند نصب چهارچوب کاری .NET می باشد. با وجود این که چهارچوب کاری .NET امکان استفاده از طیف وسیعی از زبان های برنامه نویسی را بر روی ویندوز به ما می دهد، اما گاهی اوقات آموزش C# به عنوان زبان اصلی .NET معرفی شده است. البته شاید این به دلیل طراحی همزمان با چهارچوب کاری .NET باشد.
راهنمایی برای دوره آموزش C# :
سی شارپ یک زبان برنامه نویسی شی گرا یا Oriented بوده و در آن امکان استفاده از متغیرها یا تابع سراسری یا Globol وجود ندارد. در C#، همه چیز در کلاس ها (classes) قرار می گیرند، حتی ساده ترین انواع داده ای مثل int یا String که از کلاس System.object مشتق شده اند.
معرفی ابزار و آموزش کار با Visual C# Express:
دستورات زبان C# را می توانید با هر نوع ادیتور متنی مثل Windows Notepad نوشته و سپس به وسیله برنامه CSC.exe که کامپایلر خطی دستورات C# بوده و همراه با چهارچوب کاری .NET بر روی سیستم نصب می شود، کامپایل و اجرا نمایید.
اما اکثر افراد ترجیح می دهند از یک IDE یا محیط توسعه یکپارچه (Integrated Development Envirment) استفاده کنند که مایکروسافت چندین برنامه را برای این منظور ارائه داده است. گل سرسبد این برنامه ها، Visual Studio است که قابلیت اجرای تمامی امکانات چهارچوب کاری .NET را دارا می باشد. این برنامه بسیار پیشرفته بوده و در نسخه های مختلفی ارائه شده است.
همزمان با ارائه نسخه 2 چهار چوب کاری .NET، مایکروسافت نسخه ای از ویژوال استودیو را به نام Express منتشر کرد که برای استفاده برنامه نویسان معمولی و کسانی که می خواهند چهارچوب کاری .NET را فرا بگیرند، مناسب است. نسخه Express فقط برای برنامه نویسی به زبان های C# و VB.NET طراحی شده و برخی از قابلیت های مهم و کاربردی ویژوال استودیو را شامل نمی شود. اما به هر حال ابزار رایگانی بوده و برای افراد تازه کار و معمولی بسیار مناسب است.
راهنمایی :
برای برنامه نویسی به زبان C#، بایستی برنامه ویژوال C# اکسپرس را از آدرس https://visualstudio.microsoft.com/vs/express/ دانلود نموده و بر روی سیستم خود نصب نمایید. سپس آماده کد نویسی C# خواهید بود.
آموزش ساخت اولین برنامه C# با Hello word
اگر شما قبلا نیز اقدام به یادگیری یک زبان برنامه نویسی کرده باشید، حتما می دانید که اینگونه آموزش ها معمولا با یک برنامه ساده به نام Hello word” شروع می شوند.
در این آموزش c# هم قصد داریم از این سنت قدیمی استفاده کنیم. برای این منظور برنامه Visual C# Express را اجرا کرده و مسیر منوی File - > New Project را طی کرده و گزینه Consule application را انتخاب نمایید. این ساده ترین نوع برنامه بر روی سیستم ویندوز است، اما نگران نباشید، ما خیلی اینجا نخواهیم ماند. پس از این که بر روی دکمه ok کلیک نمایید، برنامه Visual C# Express یک پروژه جدید را برای شما ایجاد می کند که حاوی یک فایل به نام Program.cs است.
این کار سرآغاز جایی است که هیجان کار شروع شده و کد آن بایستی به صورت زیر باشد :
using System;
using System.Collections.Generic;
using System.Text;
namespace ConsoleApplication1
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
}
}
}
درواقع، مجموعه کدهای فوق هیچ کار خاصی را انجام نمی دهند، یا حداقل اینگونه به نظر می رسند.سعی کنید با زدن دکمه F5 برنامه را بر روی سیستم خود اجرا نمایید. این کار باعث می شود تا Visual C# Express برنامه شامل را کامپایل کرده و اجرا نماید. اما همانگونه که مشاهده می کنید، این کدها کار خاصی را انجام نداده و فقط یک پنجره مشکی رنگ ویندوز باز شده و سپس بسته می شود. این مسئله به این دلیل است که برنامه شما دارای کد خاصی نبوده و کار خاصی را انجام نمی دهد. در بخش بعدی، به بررسی این خطوط کدها به طور کامل خواهیم پرداخت اما الان قصد داریم تا از برنامه خود یک خروجی بگیریم. برای این منظور دو خط کد زیر را درون آخرین مجموعه {} کد برنامه قرار دهید.
;Console.WriteLine("Hello, world!")
;()Console.ReadLine
سپس کد کامل برنامه بایستی به صورت زیر تغییر کند :
;using System
;using System.Collections.Generic
;using System.Text
namespace ConsoleApplication1
{
class Program
{
static void Main(string[] args)
{
; Console.WriteLine("Hello, world!")
;()Console.ReadLine
}
}
}
یک بار دیگر، جهت اجرای برنامه دکمه F5 را فشار دهید، این بار مشاهده خواهید کرد که پنجره سیاه برنامه باز شده و علاوه بر این که بلافاصله بسته نمی شود، بلکه یک پیام سلام Hello word” را نیز به کاربر نشان می دهد. خب، ما دو خط کد به برنامه اضافه کردیم. اما این کدها در واقع چه کاری انجام می دهند؟
خط اول از کلاس Consale برای نمایش یک خط متن در خروجی استفاده کرده و خط دوم هم می تواند یک مقدار ورودی یا متن را از کاربر بخواند. اما چرا خواندن یا Read؟
درواقع این کار یک حقه کوچک است زیرا بدون آن برنامه بلافاصله اجرا شده و تمام می شود و بدون این که کاربر فرصت کند خروجی آن را بروی صفحه ببیند، پنجره اش بسته می شود.
دستور ReadLine Command به برنامه می گوید تا برای دریافت یک ورودی از کاربر صبر کند و همان طور که مشاهده می منید، شما می توانید یک متن را درون پنجره تایپ نمایید. پس از تایپ متن دلخواه، دکمه Enter را زده و پنجره برنامه را ببندید.
به شما تبریک می گوییم، اولین برنامه C# خود را ساخته و اجرا کردید. در بخش بعدی به تشریح کدهای نوشته شده و عملیات صورت گرفته خواهیم پرداخت.
توضیح و آموزش ساخت برنامه Hello World در C#
در بخش قبل، در اولین برنامه C# ای که طراحی کردیم، یک نوشته را در خروجی چاپ نمودیم. برای درک بستر خروجی مثال، در درس قبلی به تشریح کدهای نوشته شده پرداخته نشد، اما در این درس به بررسی کد مثال می پردازیم.
همانطور که از مشاهده کدهای مثال درس متوجه شده اید، برخی از خط های کد مثال بسیار شبیه هم بودند، بنابراین در توضیح، آن ها را در کنار همدیگر قرار داده ایم.
بیایید با کوتاه ترین و پرکاربرد ترین کاراکترها در کد مثال خود شروع کنیم : کاراکترهای { و }. به این کاراکترها در اصطلاح براکت (curly braces) می گویند و در C#، ابتدا و انتهای هر بلوک کد را مشخص می کنند. براکت ها در بسیاری از زبان برنامه نویسی دیگر از جمله C++، جاوا، جاوا اسکریپت و . نیز استفاده می شوند. همانطور که در مثال مشاهده کردید، براکت ها برای بسته بندی چندین خط کد که مرتبط به هم هستند، استفاده می شوند. در مثال های بعدی، با نحوه استفاده از براکت ها بیشتر آشنا خواهید شد.
اکنون بیایید از ابتدای کد شروع کنیم. قسمت Using ها :
;using System
;using System.Collections.Generic
;using System.Text
واژه Using یک واژه کلیدی (keyword) است که توسط ادیتورکدها به رنگ آبی نشان داده می شود. واژه کلیدی Using یک namespace را به کد برنامه وارد می کند. Namespace مجموعه ای از کلاس ها هستند که با هم کار خاصی را انجام می دهند. در مثال Hello Word، سه namespace به برنامه اضافه شده اند که هر کدام کار خاصی را در کد برای ما انجام می دهند. برای مثال، ما از کلاس Consale Class که بخشی از System Namespace است برای چاپ مقدار متنی در خروجی استفاده می کنیم.
از طرف دیگر، همانند قطعه کد زیر، شما می توانید یک namespace دلخواه را ایجاد کرده و سپس آن را در کدهای خود استفاده کنید.
namespace ConsoleApplication1
اکنون namespace ConsaleAppliction1، به عنوان namespace اصلی (main) این برنامه بوده و شامل چندین کلاس خواهد بود. می توانید چندین namespace دیگر نیز که نیاز دارید را ایجاد کرده و در هر کدام کلاس های مورد نظر خود را قرار دهید. سپس همانند سایر namespace ها با استفاده از واژه کلیدی Using آن را به برنامه خود اضافه کنید.
در مرحله بعد، ما کلاس Class مورد نظر خود را ایجاد می کنیم. از آن جا که C# یک زبان شی گرا Object-oriented است، مجموعه کدهای خاص را درون یک کلاس تعریف می کنیم. برای مثال، به وسیله کد زیر یک کلاس به نام Program را تعریف کرده ایم :
class Program
در هر برنامه به تعداد نیاز می توانید کلاس های مختلف تعریف کنید. اما در این مثال، ما فقط یک کلاس خواهیم داشت. هر کلاس می تواند شامل تعدادی متغیر (variable)، خواص (properties) و متدها (methods) باشد، مفهوم هایی که در درس های بعد به تشریح کامل آن ها خواهیم پرداخت. تنها چیزی که الان بایستی بدانید این است که کلاس Program فقط شامل یک متد (method) بوده که به صورت زیر تعریف شده است :
static void Main(string[] args)
خط کد فوق، به احتمال زیاد پیپچیده ترین بخش مثال است. به همین دلیل بیایید ان را به بخش های کوچکی تقسیم کرده و به بررسی هریک بپردازیم.
کلمه اول static است. کلیدواژه یا (keyword) به نام static اعلام می کند که این کلاس بایستی بدون نیاز به نمونه سازی از آن قابل دسترس باشد، راجع به این مسئله در بخش Classes به طور کامل توضیخ می دهیم.
واژه کلیدی بعدی Void است که مشخص می کند آیا متد ما بایستی پس از اجرای کامل، مقداری را برگرداند یا خیر. مقدار برگشتی یک تابع می تواند برای مثال از نوع عددی int، متنی string و یا هیچ چیز (void) باشد. به کار بردن کلمه void در این مثال، به این معنی است که تابع ما هیچ مقداری را پس از اجرا باز نمی گرداند.
واژه کلیدی بعدی Main بوده که نام متد را تعیین می کند. متد Main تابع اصلی هر برنامه C# بوده و اولین قطعه کدی است که در برنامه اجرا می شود.
پس از نام متد، می توانید یک یا چند آرگومان را به عنوان مقادیر ورودی هر متد درون پرانتز تعیین کنید. در مثال ما، متد Main فقط دارای یک آرگومان ورودی به نام args می باشد. آرگومان یک متغیر یا مقدار ثابت است که در هنگام فراخوانی هر تابعی، می تواند به آن ارسال شود. آرگومان args در مثال فوق از نوع متنی و آرایه ای است.
در پایان این درس بایستی درک کلی از برنامه های C# و نحوه کار آن ها پیدا کرده باشید.
با ادامه دوره آموزش سی شارپ همراه باشید.
درباره این سایت